Translate

dilluns, 20 d’abril del 2020

Muchas gracias Hype Fest BCN (9)

Estimat/da company/a,

La situació actual, com vostè sabrà més que ningú, és caòtica, incerta i en alguns moments o per algunes persones fins i tot desesperant.
No sóc metgessa ni infermera, la meva professió s'acosta més aviat poc a la gran tasca que estan fent els professionals sanitaris, però, tot i això i des de l'altra punta del món, m'agradaria aportar el meu granet de sorra. Mai se m'ha donat bé escriure ni plasmar els meus pensaments amb paraules, però m'agradaria començar de la forma més senzilla i honesta que se m'acudeix ara, donant-li les gràcies.
Principalment per ser tan valent/a, per afrontar aquesta situació tan incerta en la que es troba, lluny de les persones que l'estimen. Em considero afortunada de trobar-me allà on sóc, un poble perdut per les muntanyes rocoses, lluny d'aglomeracions i aeroports plens de turistes, però alhora tinc por per la meva família i aquells a qui estimo, els quals d'un moment a l'altra poden trobar-se exactament en la seva situació. M'agradaria dir-li que no està sol, encara que ara potser li costi creure-ho, el món està amb vostè.
Amb aquesta carta vull fer-li arribar una mica d'esperança, vull que sàpiga que hi ha llum al final del tunel i que en algun moment o altre rebrà totes les abrasades que encara no ha pogut rebre i que en aquestes abrasades podrà rebre un bocinet de tots nosaltres.
Per últim, m'agradaria dir-li que un cop tot torni a la normalitat, ha de viure. No importa l'edat que tingui, la vida ens ha demostrat a tot que no tenim res assegurar, que tot pot canviar en qüestió de dies i l'únic que podem fer és aprofitar cada moment al màxim, per petit que sigui. 

Espero haver pogut contribuir una mica a fer tot aquest procés més suportable.

Una abrasada i molta sort.









Querido amigo, 

Quién me iba a decir que, sin saberlo, iba a tener un amigo a quien no conozco pero a quien quiero escribir porque lo está pasando muy mal; en quien pienso mucho y a quien quiero mandarle un abrazo con todo mi ánimo. 
Eres tú. Y pienso mucho en ti porque yo podría estar enfermo como tú, o podría estar enferma mi mujer o alguno de mis seis hijos, lo que para mí sería infinitamente peor. Pero estoy sano, todos estamos sanos en casa, pero muchos amigos no tenéis la misma suerte. 
Tengo muchas ganas de decirte que esta situación terrible por la que estás pasando terminará pronto y en un tiempo solo será un mal recuerdo. Y que tienes que ser fuerte y tener mucho coraje porque debes pasarlo muy mal, y debes estar aislado de los que te aman, de los tuyos, que querrían estar contigo ahí acompañándote y dándote cariño pero no pueden. 
Seguramente has visto a personas que ya se han curado -no dudes que tú serás uno de ellos dentro de poco- y a colegas de hospitalización que van mejorando. Eso es porque estás en muy buenas manos. Te atiende un equipo médico extraordinario, preparadísimo y entregado, que está entre los mejores del mundo. Ten confianza en él.  
Yo tengo algunos amigos que ya han salido y me dicen que se encontraban muy mal y que una de las cosas que les ha ayudado a hacer el sufrimiento más leve es pensar en las cosas buenas que les ha pasado en la vida, recordar los momentos maravillosos que han pasado y también en todas las cosas que han hecho bien. Y también ayuda pensar en tus ilusiones y en las cosas que harás cuando salgas del hospital. 
Piensa también en las personas que te quieren aunque, como en mi caso, no las conozcas, pero que existen y son muchas. Créeme si te digo que te estoy escribiendo en nombre de muchísima gente que ahora, constantemente, piensa en ti. Y que piensa en tu valentía y en tu coraje para salir adelante. Y te anima a voces: ¡Ánimo, ánimo, no desfallezcas! como cuando estás al final de una carrera, con el cansancio y el aburrimiento de una maratón larga y solitaria, y ellos ven lo cerca que estás de la meta porque están allí esperándote y van viendo cómo te acercas, aunque a ti cada paso se te haga pesaroso. 
No sé si eres creyente o si lo has sido en algún momento de tu vida. Yo sí lo soy, y serlo me ayuda a tirar para adelante en momentos difíciles, que también los he tenido y los tengo. Cuando lo paso mal pienso en la Cruz en la que estuvo clavado Jesús por amor a nosotros los hombres, entonces intento agarrarme a ella, me echo en los brazos de Jesús y le ofrezco mi sufrimiento para que cuide a la gente que quiero -te incluyo entre ellos- y la libre de todo mal o lo haga pasajero. Y también se lo pido a la Virgen María, Madre de Jesús y Madre de Dolores. 
Ánimo querido amigo, dentro de nada este trago doloroso y amargo habrá pasado, y te habrá servido para darte aún más cuenta de lo mucho que te quiere y piensa en ti tu familia y amigos de siempre, que ahora no pueden estar contigo, ni cogerte de la mano, ni darte un beso ni un abrazo; y la mucha gente nueva, que ni sabías que existía, y que está dedicada a ti, con sus atenciones y cuidados: médicos, enfermeros y personal sanitario y todos los que están alrededor tuyo trabajando sin descanso para que tú te cures. Y mucha gente desconocida, que piensa en ti, que se une a ti en tu dolor, que te da ánimos a distancia y también, mucha, que reza por ti. 

Un abrazo muy, muy fuerte, y que Dios y la Virgen te bendigan y te den la confianza y la fuerza para que venzas muy pronto a tu enemigo. 

Tu amigo, 

Pablo      










Hola amig@, 

Hoy es la Vigilia Pascual, mañana Domingo de Resurrección. Hace ya 30 días que estoy aislada en mi piso, sola. No sé cuanto tiempo llevas tú aislad@, sol@. Por eso a partir de hoy, cada tarde después de aplaudir a las ocho rezaré un Padrenuestro, por ti y por mi. Sí, porque Él es padre y es nuestro, tuyo y mío. Y cuando acabe con el Amén, sonreiré. Porque sabré que  yo no estoy ya sola y que tú tampoco lo estás. 

Roser. 










Querido amigo/a: 

Somos Manuel y Loida, un matrimonio vecinos de Girona. Te escribimos en castellano porque no sabemos si puedes leer en catalán. Esperamos que no te importe. 

Aunque no te conocemos personalmente, queríamos hacerte llegar esta pequeña nota...y con ella intentar darte un poco de ánimo y aliento en estos momentos tan difíciles para ti. Sabemos que tu familia y amigos no pueden visitarte como les gustaría y que estarán muy preocupados por ti y por tu salud. Nosotros también tenemos familiares y amigos hospitalizados.... 

Aunque es difícil imaginar cómo te sientes, estamos convencidos de que estás en las mejores manos, las de los médicos y enfermeras y demás personal sanitario que tanto se esfuerzan y se desviven por cuidarte y atenderte de la mejor manera posible. ¡¡Valoramos mucho y aplaudimos su trabajo!! 

Lo cierto es que cuando pasamos por situaciones angustiosas, necesitamos paz mental y emocional, una paz que sólo nuestro Creador puede darnos. 

A nosotros nos ha aliviado, en diferentes etapas de nuestra vida, este pensamiento tan positivo: "Cuando las preocupaciones me abrumaban, o se multiplicaban, tú me consolabas y me tranquilizabas". Son palabras escritas en la Biblia, en el Salmo 94:19. 

¿Dejaremos de sufrir algún día? 

Fíjate en esta bonita promesa de la Biblia que nos consuela y da esperanza: "Ningún habitante dirá: 'Estoy enfermo' (Isaias 33:24). Y las promesas que aparecen en este libro sagrado siempre se han cumplido! 

¡Deseamos de todo corazón que pronto te recuperes y puedas salir del hospital para poder abrazar fuertemente a tus seres queridos, a tu familia y a tus amigos! 

Recibe un sincero abrazo y todo nuestro cariño de, 

Manuel y Loida 










L’escric per donar-li bon ànim. Soc una dona de 66 anys he sigut mare de dos fills i tinc dos nets, un nen i una nena. Segur que vostè té també família i tal com jo desitjo, li agradaria estar amb els seus éssers estimats, però ara encara no pot i aixó es molt trist. Penso en les persones que esteu als hospitals i desitjo que us restabliu el més aviat possible. Lo que a mi em dona consol es tenir fe en Déu, pot ser també voste hi creu i penso que com éll es amor, no vol que patim i segur que a la fi la solució depen d’éll. 

Espero aquestas paraules que em surten del cor, li siguin d’ànim i consol i que en poc temps estigui amb els seus éssers estimats abraçant-los fortament. De part de una dona que sense saber de vostè li desitja el millor. 

Una abraçada molt forta 

Cristina. 










“No deixis que acabi el dia,
sense haver estat feliç,
sense haver augmentat els teus somnis.
No et deixis vèncer pel desànim.
No abandonis les ànsies de fer de la teva vida quelcom extraordinari.
La vida és desert i oasi,
ens fa caure, ens fereix,
ens ensenya,
ens converteix en protagonistes
de la nostra pròpia historia.
Encara que el vent bufi en contra,
la poderosa obra continua.
Tu pots aportar una estrofa.
No deixis mai de somniar…
… valora la bellesa de les coses simples.” 

Walt Whitman. 


Estimat amic/amiga, tot anirà bé, i tant que sí!!  

He volgut començar amb un trosset d’un poema de Walt Whitman que segur que et dóna força i coratge en aquests moments…  

Una porta de cop s’ha tancat davant la vida que teníem i que ens pensàvem que sempre estaria oberta i que familiars i amics sempre els tindríem aprop.. de cop, se’ns ha tancat però segur que ben aviat aquesta porta s’obrirà de nou, gaudint i  valorant la bellesa de les petites coses però molts GRANS per nosaltres…  un petó, una abraçada, un somriure, un t’estimo,… però tot arriba i falta ben poc!!!  

Tot arriba i .., tot passa!! Encara que sembli que aquesta porta no s’hagi d’obrir o que l’espera es fa llarga, encara que no ho sembli, tot arriba de nou i a través d’ella tornarem a gaudir de la vida i dels familiars i amics que estimem i que volem tenir aprop en aquests moments… 

M’agradaria escriure’t estimat amic/amiga, un fragment de Salònica de Maria del Mar Bonet que ens diu: “Quan la soledat és l’unic camí, quan no res acull l’esperança, quan la tristesa aixopluga el jardí… però tu ens guardes el Sol, sabem que tu ens guardes el Sol”. Segur que ben aviat tornaràs a ser aquest Sol que dóna escalf a familiars i amics. 

Tal com escrivia Jackson Browne… “La llum d’aquest matí és tan prima, que no veig quin pot ser el millor camí, per entendre aquesta història que em capfica i se’m fon de mica en mica dins els ulls quan bé la nit… Sóc tan feble com aquesta llum, però me’n sortiré, segur que sí, segur!!!!!”.  

Te’n sortiràs, ens en sortirem, segur que sí, SEGUR!!!! 

De tot cor… molta força i coratge!  

Montse 

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada